Sigvard Larsson is de vierde generatie steenhouwer. Zijn handen zijn groot en stevig en hij begon zijn carrière ooit als steenhouwer. Hij heeft enorme granieten blokken veranderd in prachtige ronde pilaren en trappen. Maar hij werd rusteloos gedurende de winters wanneer steenhouwers om natuurlijke redenen in winterslaap gingen. Hij begon met het uitvoeren van reparaties voor landbouw en industrieën. In een opwelling van Smålandse vindingrijkheid en de ondernemingssfeer rondom zag HSM het daglicht in 1959. In het begin werd het bedrijf echter Hillerstorps laswerkplaats genoemd.

De winterslaap wekte de belangstelling voor mechanica

”Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in mechanische werkzaamheden”, vertelt Sigvard, die nu 86 jaar oud is. Maar het was vroeger anders. In de jaren vijftig was niets van wat we nu zo vanzelfsprekend vinden. Je mocht bijvoorbeeld niet zomaar een motor aansluiten. Er was slechts één landbouwmotor per boerderij met gereguleerd gebruik toegestaan. Dit waren nog naweeën van de Tweede Wereldoorlog en deed een beroep op zijn vindingrijkheid.

Het gerucht verspreidt zich snel in het dorp

”Dat ik in opdracht kon lassen en reparaties kon uitvoeren verspreidde zich in het dorp en ik kreeg het steeds drukker. In 1961 stopte ik helemaal als steenhouwer en wijdde mezelf voor honderd procent aan mijn nieuwe werk. Al snel kocht ik mijn eerste lasapparaat en startte ik samenwerkingen met de bedrijven in de omgeving. Het ging om eenvoudige boormachines, persen, draad- en pijpbuigmachines, maar in die tijd, eind jaren 60, moest je vindingrijk zijn want er waren geen kant-en-klare machines of componenten te koop, althans niet voor het geld dat wij hadden. Er waren standaard machines en ik kreeg de opdracht om ze te automatiseren en te veranderen in speciale machines.”

De fabriek groeit uit de smederij

”De hele Larsson-familie was bij mijn bedrijf betrokken. Mijn vrouw, mijn ouders en mijn zoons hielpen allemaal en het is niet overdreven om te beweren dat onze zoons Bengt en Håkan in de werkplaats zijn opgegroeid. Het was echter pas nadat ze de middelbare school hadden afgerond dat ze een dienstverband kregen. Bengt volgde een technische richting en Håkan een werkplaatstechnische richting die leidde tot het beroep gereedschapsmaker. Ik heb zelf maar 6 jaar op school gezeten, dus de jongens konden vanaf het begin meer dan ik, haha”, Sigvard glimlacht breed.